In de naam van Allah, de meest Barmhartige, de meest Genadevolle
Een ander bewijsstuk in cumulatieve gunst van het profeetschap van de laatste Boodschapper ﷺ voor de mensheid is de opmerkelijke oprechtheid van zijn metgezellen, die tot de eerste groepen moslims behoorden.
Bij het bepalen van hun motivatie en oprechtheid om in de islam te geloven, komen we bewijzen tegen van Mohammed ﷺ zijn profeetschap. Met andere woorden, het geloof van zijn metgezel is op zich al een bewijs van het profeetschap.
Gezien het feit dat de profeet Mohammed ﷺ zijn oproep tot de islam praktisch solo begon en tegen het einde eindigde met legers van volgelingen, is dit des te opmerkelijker dat dit het geval is, aangezien hij naar een natie werd gestuurd die niet zo aangepast was aan het hebben van vele boodschappers naar hen gezonden als hun Israëlitische tegenhangers.
Bijvoorbeeld met het boodschapperschap van Mozes (as) aan de kinderen van Israël, waren de kinderen van Israël er heel goed aan gewend dat er veel boodschappers naar hen werden gestuurd en zij waren zelf afstammelingen van die boodschappers.
Dus de kinderen van Israël waren zelf goed gewend aan hun geloof in God en waren mensen die het slachtoffer waren van onderdrukking en op zoek waren naar een uitweg onder de heerschappij van Farao.
Dus toen Mozes (as) naar hen toe kwam als een Boodschapper, hadden ze die zeer sterke motivatie om in zijn boodschap te geloven; zo was het geval met het volk tot wie de profeten vóór hem waren gezonden. Zelf werden ze naar een natie gestuurd met afstammelingen van vele andere profeten en boodschappers.
Daarom, toen Mohammed ﷺ naar een natie werd gestuurd die doorzeefd was met polytheïsme. Een natie die niet geloofde in profeten of een hiernamaals, biddend of vasten, in tegenstelling tot de kinderen van Israël dat het tegenovergestelde was voor een groot deel van zijn bestaan, het diende als een nog grotere prestatie voor Mohammed ﷺ om zulke sterke volgelingen onder te hebben gehad zijn metgezellen uit het volk waartoe hij was gezonden en waartoe hij behoorde.
Vooral toen Mohammed ﷺ met zijn boodschap kwam, en zijn metgezellen veel veranderingen moesten aanpassen die moeilijk te accepteren zouden zijn geweest. Ze moesten hun valse goden afwijzen en zelfs familieleden verliezen die hun valse afgoden bleven aanbidden.
Met andere woorden, de metgezellen van Mohammed ﷺ zouden niet zo’n grote motivatie hebben gehad om Mohammeds ﷺ boodschap van de islam over te nemen als de kinderen van Israël voor hun vorige profeten. Daarom volgden ze hem uit geloof in hem en zijn boodschap.
Als iemand het bezwaar zou maken dat ze hem misschien hebben gevolgd om oorlogsbuit of iets dergelijks te verkrijgen, is dit niet logisch, aangezien het niet bekend was dat Mohammed ﷺ een expert was in oorlogvoering vóór zijn profeetschap en dus zou het Het is niet logisch dat zijn metgezellen zouden vertrouwen op een persoon die geen goede reputatie had op het gebied van oorlogvoering als dat hun motivatie was. Vooral terwijl ze legers moesten bevechten waaronder hun eigen familieleden en stamleden die hun pad niet volgden en tegen hen vochten.
Het heeft ook geen zin in het licht van het feit dat ze geen praktijken zoals zakat, een maand per jaar vasten, of vijf keer per dag bidden met onthouding van wijn of onthouding van andere korte termijn “pleziertjes” (zoals de samenleving het vandaag beschouwt) om dergelijke doelen te bereiken (was dat hun motivatie).
In feite, toen de Profeet Mohammed ﷺ en enkele van zijn metgezellen naar Medina migreerden (wat toen bekend stond als Yahtrib), maakten de Ansar (helpers) van Medina hem de heerser van de stad.
De twee belangrijkste stammen van toen Yathrib (Al-Aws en al-Khazraj) stonden bekend als de “Ansar” omdat voordat de Profeet Mohammed ﷺ zelf over de stad regeerde en met één kibbelde voor de komst van de islam, ze samenkwamen en stemde ermee in om een man (Mohammed ﷺ) die niet tot hun stam behoorde als heerser over hen te laten voor weinig anders dan omdat ze in zijn boodschap geloofden. Dit doet denken aan het volgende Qor’aan vers:
وَٱعۡتَصِمُواْ بِحَبۡلِ ٱللَّهِ جَمِيعٗا وَلَا تَفَرَّقُواْۚ وَٱذۡكُرُواْ نِعۡمَتَ ٱللَّهِ عَلَيۡكُمۡ إِذۡ كُنتُمۡ أَعۡدَآءٗ فَأَلَّفَ بَيۡنَ قُلُوبِكُمۡ فَأَصۡبَحۡتُم بِنِعۡمَتِهِۦٓ إِخۡوَٰنٗا وَكُنتُمۡ عَلَىٰ شَفَا حُفۡرَةٖ مِّنَ ٱلنَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنۡهَاۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ ٱللَّهُ لَكُمۡ ءَايَٰتِهِۦ لَعَلَّكُمۡ تَهۡتَدُونَ
En houdt jullie allen (stevig) vast aan het (godsdienstige) touw van Allah (Koran & Soennah), en laat er geen verdeeldheid onder jullie heersen (nadat de islam jullie heeft bereikt). Gedenk Allah’s gunst, want jullie waren “vijanden en Hij heeft jullie harten met elkaar verenigd, zodat jullie door Zijn genade broeders werden, en jullie waren op de rand van de afgrond van het Vuur en Hij heeft jullie daarvan gered. Dus Allah heeft jullie Zijn tekenen duidelijk gemaakt, dat jullie geleid mogen worden.
Iemand kan dat zeggen omdat een groep mensen in de Profeet ﷺ geloofde ondanks dat ze weinig motivatie hadden om dat te doen, martelingen en boycots doorstaan, of enorme veranderingen aanbrachten in hun levensstijl en vechten voor de verspreiding van zijn boodschap (vaak tegen hun eigen familie of stam leden) bewijst dit niet alleen zijn profeetschap.
Hier ben ik het mee eens, en daarom beschouwen we dit als een van de redenen om zijn profeetschap te bewijzen en niet als een op zichzelf staand argument.